Maand: december 2018

OnderWeg jaargang 4 nummer 23

Kerst wordt omgeven met gezelligheid en folklore, maar wat daarin soms ten onder gaat, is dat het feest eigenlijk over kwetsbaarheid gaat. Het leven is niet maakbaar en loopt soms heel anders dan je wilt. Het kan kapotvallen, in stukken en scherven. Soms ben je een leven lang scherven aan het rapen. Daarvoor kwam Jezus Christus op aarde. Het thema van het extra dikke kerstnummer van OnderWeg is daarom kwetsbaarheid.

Wat betekent het dat Gods kracht zichtbaar wordt in kwetsbaarheid? En ervaar je dat ook zo als je zelf in een kwetsbare positie terechtkomt? Mede op grond van haar eigen ervaring probeert Miranda Renkema-Hoffman in de eerste bijdrage een antwoord te geven op deze vragen. ‘Hoe reageerde ik? Door bijna koppig vast te houden aan wat God beloofde.’

In het eerste van een serie interviews een aanrijpend gesprek met Hettie Ophoff (43), die vorig jaar februari hoorde dat ze borstkanker met uitzaaiingen had. Kerst zal ze niet halen, vertelt ze op een dinsdagmiddag in november (ze overleed 5 december jl.). ‘Jezus wilde kwetsbaar zijn. Ook ik voel me elke dag naakter en kwetsbaarder worden richting Jaap en de kinderen.’

Ook een gesprek met Ingeborg Werkman (30), die bijna de hele dag op bed ligt. Als ze bovenop haar ziekte ME ook nog eens een terugslag krijgt, ligt ze met oorkappen op in een donkere kamer. ‘In het kerstevangelie vind ik eigenlijk niet zo veel weerklank. Ik heb meer met het lijdensverhaal: laat het aan mij voorbijgaan.’

‘Dat Jezus in armoede geboren is, dat helpt mij.’ Derisma (42) vertelt hoe ze samen met haar man en twee dochters (13 en 11 jaar) moet rondkomen van 25 euro per week. ‘Op het moment dat we zo bedrogen waren, kon ik niets met de boodschap dat Jezus ook geleden had. Ik was vooral heel boos.’

Kwetsbaar-zijn is in. Het boek De kracht van kwetsbaarheid van Brené Brown scoort. We willen kwetsbaar zijn, en als dit nog niet zo is, willen we per se kwetsbaar worden. Maar hoe doe je zoiets? Wat is kwetsbaarheid eigenlijk? OnderWeg praat daarover met theoloog en trainer Philip Troost: ‘Het kerstkind is de enige mens die kwetsbaar moest wórden.’

Ten slotte bevat het themadeel van dit nummer een verhaal van kinderboekenschrijver Bert Wiersema over het overlijden van zijn dochter Klarine in 2017. ‘In al die jaren heeft hij maar één keer gehuild. De dag dat ze het slechte nieuws hoorden. Daarna niet meer. Hij wil wel huilen. Hij zou willen brullen. Maar de tranen willen gewoon niet over zijn oogliddrempels komen.’

Verder in dit nummer een Ontmoeting met lieddichter, schrijver en muzikale verbinder Ria Borkent. ‘Ik ervoer de plicht om liederen bij de tijd te brengen.’ Een Bijbelstudie van Rob van Houwelingen over Johannes 3:16 (‘een lieflijke tekst, maar er zitten donkere kanten aan, die we niet kunnen negeren’) en een verslag van Hetty Pullen van het Praktijkcentrum van de studiedag ‘Homoseksualiteit en de kerk’ (‘Het gesprek tussen homo en hetero zou vooral een gesprek over ons mens-zijn moeten zijn.’)

Ga naar onderwegonline.nl/gratis voor een gratis en vrijblijvend proefabonnement.

“We houden nu al van Nederland”

Bericht uit de ‘TussenVoorziening’ in Eelde, waar INLIA statushouders op weg helpt in hun nieuwe leven in Nederland.

Het is nog donker in Galveston, Texas, als Aïsha die ochtend om half zes wakker wordt gemaakt. Er komt een vrouw binnen; Aïsha moet pakken, zij en haar kinderen moeten weg. De mededeling komt uit het niets. Aïsha is in Galveston omdat haar dochtertje Layla en zoontje Karim bij een bombardement in Syrië ernstige brandwonden hebben opgelopen.

U heeft het mogelijk al gelezen in het eerste verhaal over hen: de bom, waarschijnlijk met chemische wapens, sloeg in toen Layla en Karim buiten speelden en vader Ibrahim moest zijn kinderen keer op keer onderdompelen in water om de vlammen te doven. Layla is het ernstigst verbrand; van haar kuiten tot en met haar gezicht. Haar neus en oren moeten gereconstrueerd worden, haar zicht hersteld met operaties.

De kinderen worden nu in een gespecialiseerd ziekenhuis in Galveston behandeld dankzij de Burnt Children Relief Foundation, die hen naar de VS haalde. Met name voor Layla is er een uitgebreid behandelplan, tot haar achttiende. Maar luttele maanden eerder is Donald Trump aan de macht gekomen in de VS. En nu moeten ze ineens weg. Zonder aankondiging of opgaaf van redenen. ’s Ochtends in alle vroegte.

Twaalf operaties heeft Layla gehad, de laatste nog maar net. Aïsha wordt verplicht haar uit het ziekenhuisbed te plukken. De vrouw die het vertrek begeleidt, dwingt een verpleegster de hechtingen te verwijderen zodat het kind vervoerd kan worden. Binnen een mum van tijd zitten ze in het vliegtuig. Terug naar Turkije.

In Turkije is haar man Ibrahim zes maanden eerder op de terugweg van het vliegveld naar zijn zeggen ‘ontwaakt als uit een coma’. Hij heeft Aïsha, Layla en Karim dan op het vliegtuig gezet en is met twee zoontjes achtergebleven. Want slechts de helft van het gezin mocht naar de States. Hij realiseert zich: “Daar zit ik dan. Zonder Aïsha, zonder werk, zonder geld, in een vreemd land, met twee kinderen.” En hij heeft ook geen onderdak meer, want tot dan toe verbleven ze bij het ziekenhuis in Turkije.

Hij meldt zich met zijn twee zoontjes bij een vluchtelingenkamp om daar te wonen. Nou ja, wonen… dat is een groot woord. Maar toch: je hebt iets van een dak boven je hoofd. Je krijgt een tent en 100 lire per week – genoeg  om in leven te blijven. In de tent kookt hij voor zijn kinderen, wassen ze zichzelf en hun kleren zo goed en zo kwaad als het gaat met een teiltje, eten ze, slapen ze.

Van elkaar gescheiden maken Ibrahim en Aïsha zich niet alleen zorgen over elkaar, de kinderen en de toekomst, maar komen ook beelden van de oorlog boven. De aanval op Hamah, waar alle 10.000 inwoners op de vlucht slaan. De vlucht naar Idlib, waarbij ze onderweg bestookt worden met een bombardement. Voor hun ogen zien ze hoe een scherf van een clusterbom het buurjongetje onthoofdt. De woorden stromen samen met de tranen.

Ze missen elkaar vreselijk in die periode. “In mijn hoofd was het heel moeilijk, zonder haar”, zegt Ibrahim, “In Syrië was ze natuurlijk ook wel eens weg, naar familie of een uitstapje met vriendinnen. Maar dat was anders. Alle zorgen voor onze kinderen (alle vier!) en alle onzekerheid. Andersom was het voor haar ook vreselijk moeilijk. Moederziel alleen in een vreemd land.” Toch; ze hebben het graag over voor de behandeling van Layla en Karim. “Er is niets belangrijker dan dat.”

Het nieuws over hun uitzetting uit de VS schokt hem. Hoe moet het nu verder met hun kleine meisje? Als Aïsha, Layla en Karim landen, staat Ibrahim op het vliegveld. Ze houden elkaar vast, ontdaan en onzeker over de toekomst, maar blij weer samen te zijn.

“Wij zijn uit liefde getrouwd, weet je, het was geen gearrangeerd huwelijk. Wij houden van elkaar”, zegt Ibrahim. Heel even stralen ze, terwijl ze elkaar aankijken.

De liefde geeft veerkracht. In Turkije vragen ze via de VN asiel aan in Canada of Europa. Het maakt hen niet uit waar, als Layla er maar behandeld kan worden. Dat komt op de eerste plaats. Het kamp is vies en veel te warm, het is geen plek voor haar. Het meisje moet altijd een masker dragen om haar getransplanteerde huid te beschermen. Ze wordt er genadeloos mee gepest. Bovendien heeft ze met de verwondingen en littekens hygiënische omstandigheden nodig, en koelte. En nog heel veel operaties.

Maar ze horen maandenlang niets van hun aanvraag bij de VN. Ibrahim vindt ondertussen werk als boerenknecht in Hatay en weet zijn gezin zo uit het kamp te halen. Een schuur is beter dan een tent. En dan komt er ineens toch een oproep voor het gezin om zich te presenteren bij de VN. En enkele maanden later valt het verlossende woord: ze zijn genomineerd voor Nederland. Nadat ze bij de ambassade zijn geweest, is het rond.

Op 29 augustus arriveren ze in Weert. Hun eerste indrukken van Nederland? Aïsha grinnikt en stoot haar man aan: “Vertel maar eens wat jou hier opviel.” Ibrahim moet er zelf ook om lachen: “Wat zijn die vrouwen hier groot! Nee, echt!”

Sinds 5 september zitten ze in Eelde. En alle gekheid op een stokje: ze houden nu al van Nederland. “Ja, heus waar”, zegt hij, terwijl zij enthousiast knikt. Waarom? “De mensen hier zijn geweldig. Als ik met mijn vrouw wandel, groet iedereen ons. Ook al kennen ze ons niet en zijn wij er anders uit dan hen. Wat een fijn land.”

Naschrift: Ibrahim en Aïsha zijn nu aan het uitzoeken waar hun dochter het beste behandeld kan worden. INLIA helpt hen daarbij.

(Dit artikel is het vervolg op het artikel ‘Keer op keer…’ dat op 16 november 2018 verscheen.)

 

Er zijn van die dagen…

Soms zijn er van die dagen die je leven veranderen. Dagen waarop het lijkt alsof de zon stil staat. Dagen van openbaring waarop de essentie van je leven in een flits helder wordt en je weet dat je weet dat je weet wat je te doen staat. Het 4M Event is door de jaren heen voor duizenden mannen zo’n dag gebleken. Het is meer dan een conferentie. Meer dan een mannendag. Meer dan een leuke dag met vrienden. Het is een samenballing van energie in tien fantastische uren waarin muren afgebroken worden, weerstanden ontmanteld worden en harten doorgloeid raken van de Geest.

Het 4M Event is de beste manier om je nieuwe jaar te beginnen. Zorg dat je erbij bent en neem je vrienden mee. WAT GEEN OOG HEEFT GEZIEN… wat geen oor heeft gehoord en wat in geen mensenhart is opgekomen. Laat 19 januari 2019 zo’n dag zijn voor jou.

Wat: 4M Event 2019
Waar: Vliegbasis Twenthe
Wanneer: 19 januari 2019, vanaf 12.00 uur
Aanmelden: https://event.4m.nl/
Met onder anderen André Kuipers, Henk Stoorvogel, Theo van den Heuvel, Reyer & Heartbeat Worship

Maak kennis met het toekomstige werk van de familie Drost in Oostenrijk.

In het prachtige land Oostenrijk zijn maar weinig mensen die de geweldige genade van de Heere Jezus Christus echt kennen. In de eeuwen na de reformatie is er alles aan gedaan om de protestanten het land uit te krijgen. Dat is bijna, maar gelukkig niet helemaal gelukt. Nog steeds zijn er kleine gereformeerde kerken en deze kerken willen graag meer gemeentes stichten om zo meer mensen met het goede nieuws te bereiken. De Evangelisch-Reformierte Kirche (WB) van Rankweil in Oostenrijk heeft daarom een beroep uitgebracht op Peter Drost, predikant in de GKv Delfzijl, om een gemeente te stichten in Graz en dat beroep heeft hij aangenomen. Het is de bedoeling dat de familie Drost in de zomer van 2019 naar Graz verhuist. Voor die tijd moet er nog een heleboel gebeuren en het zou mooi zijn als zoveel mogelijk mensen in Nederland met het werk van de familie Drost en de Stichting Steun Reformatie Oostenrijk kennis kunnen maken en dit ook zouden willen steunen.

Daarvoor organiseren Peter en Francien Drost met hun kinderen enkele avonden om hier meer over te vertellen. Deze avonden zijn in januari en februari. Kijk hieronder naar de tijden en data om een avond bij jou in de buurt te kunnen bezoeken. Het is een unieke kans om kennis te maken met deze familie en hun toekomstige werk. Het belooft een mooie en gevarieerde avond te worden met samenzang en solozang, orgel- en pianomuziek door Peter, muziek uit the Sound of Music en natuurlijk informatie over het land Oostenrijk, de roeping van de familie Drost en nog meer! Zo kun je kennismaken met een beetje Oostenrijk en het werk dat zij daar gaan doen. Iedereen is van harte welkom!

• Zaterdag 12 januari in De Kandelaar in Assen
• Zaterdag 19 januari in De Kandelaar in Veendam
• Zaterdag 26 januari Gereformeerde Kerk vrijg. in Uithuizermeeden
• Zaterdag 2 februari in de Levensbron in Ten Boer
• Vrijdag 8 februari in de Ontmoetingskerk in Haren
• Zaterdag 9 februari in de Hoeksteenkerk in Delfzijl

Aanvangstijd elke keer 19.30 uur.

Meer informatie over het werk van de Stichting Steun Reformatie Oostenrijk: www.ssro.nl