Maand: november 2020

Ook in Zuid Afrika is iedereen in de ban van het coronavirus. Ook hier heeft het virus het leven van de mensen volledig op de kop gezet. Net als in Nederland zijn er veel mensen die hun baan hebben verloren. Maar hier komt het in de arme wijken nog veel harder aan. Er zijn heel wat mensen die nu honger hebben omdat er geen geld is om voldoende eten te kopen. En dan komt het gebod van Mattheus 25 extra bij ons binnen: “Ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken”. Dit is wat onze Heiland van ons wil!

Sopkombuis in Leiden:

Het kerkje van Leiden is onderdeel van de lokale gemeenschap in deze township. Het is heel mooi om te zien dat de gemeenteleden zelf zien dat hun zorg niet alleen is het voortbestaan van  hun eigen gemeente, maar dat ze ook echt naar de mensen uit de buurt kijken die hulp nodig hebben! Een zuster uit de gemeente (Johanna Burns) stelde haar eigen kleine keukentje (kombuis in het Afrikaans) ter beschikking en met steun van Karen Abrahams (de vrouw van dominee Peter Abrahams) wordt er elke woensdag “sop”, dat is soep, gekookt voor de mensen uit de omgeving van de kerk. Bijna 150 mensen komen wekelijks deze soep ophalen. Zo is er dus nu ook (net als in Belhar) wekelijks soep voor de armen. Op deze manier kunnen de jonge Christenen van de kerk van Leiden op een mooie manier hun licht laten schijnen in deze donkere tijd en zo beelddragers van Christus zijn!

De zusters doen het werk met blijdschap en hopen het in de toekomst zelfs uit te kunnen breiden naar de omliggende wijken, Den Haag en Delft! Wat zijn ze dankbaar dat ze dit kunnen doen met Gods hulp en de ondersteuning van onder andere de mensen uit Nederland.

Wilt u bidden voor:

• De mensen die geen werk meer hebben (en daardoor geen inkomsten) als gevolg van de coronacrisis.
• Dat dat mensen via het sopkombuis veel mensen van voedsel kunnen voorzien en zo Gods licht kunnen laten schijnen in de wijk Leiden en omgeving.
• De zendelingen rondom de Kaap (Peter Abrahams en Carl van Wyk).
• Dat de gemeente van Leiden grond kan kopen voor een eigen kerkgebouw (ze huren nu nog een lokaal van een school op zondag).
• Voor het zendingswerk in de wijk Delft.

Eén misstap en je wordt beschuldigd van blasfemie

Asielzoekers die maar door blijven procederen; het is een bekend verwijt. De familie Masih blééf inderdaad procederen. Want terugkeer naar Pakistan was levensgevaarlijk voor hen als christenen, beschuldigd van het beledigen van de Koran.

“We hadden al besloten zelfmoord te plegen als we terug zouden moeten”, Omar Masih zegt het feitelijk, geen spoortje van drama. “Weet je wat ze in Pakistan doen met christelijke vrouwen die de Koran of de Profeet beledigd zouden hebben? Die worden geslagen, verkracht en naakt door de straten gevoerd. En dan meestal doodgemaakt. Dat is normaal daar.” Dan liever zelf de dood kiezen. Zover kwam het gelukkig niet.

Het verhaal van de familie Masih begint in 2014. De dan 29-jarige Omar heeft een boekwinkel in Faisalabad, de derde stad van Pakistan. De winkel, 36 jaar eerder geopend door zijn vader, staat in de buurt waar hij opgroeide. Omar kent de mensen, de mensen kennen hem. Hij is geliefd. Vader is overleden, moeder leeft nog en woont bij Omar en zijn echtgenote in.

Het welgestelde gezin behoort tot de minieme christelijke minderheid in de islamitische republiek. In de buurt zijn er geen religieuze spanningen. “We leefden met en tussen de moslims.” Omar verkoopt graag Korans: commercieel aantrekkelijk, want ze verkopen goed en er zit een mooie winstmarge op. Als hij een Koran pakt, wast hij eerst zijn handen. Om respect te tonen. Niets wijst erop dat het op 16 oktober 2014 helemaal mis zal gaan.

Die dag zijn er boeken geleverd. Ze staan in stapels op de grond als een islamitische geestelijke binnenstapt. Hij vraagt om een boek dat bovenin de kast staat en Omar gebruikt een van de stapels als opstapje. Letterlijk een misstap: op de stapel ligt een Koran. De man ontsteekt in woede. Hij scheldt en slaat. Er komt publiek op af. De man roept hen op mee te doen. Omar wordt geslagen, geschopt. Een bevriende winkelier helpt hem via de achterdeur te ontkomen.

Het is de enige die durft te helpen. Omar is er nóg door geschokt: “Iedereen daar kende me, heeft me zien opgroeien.” Hij vlucht, eerst naar huis, dan met vrouw en moeder halsoverkop verder naar schoonfamilie. Want inmiddels rukt een woedende meute op naar zijn huis. De winkel is dan al in brand gestoken. Pand en inventaris gaan in vlammen op. Het huis wordt aan gort geslagen.

Na twee dagen belt zijn zus uit een andere stad, smekend: “Kom hiernaartoe, je wordt daar vermoord.” Het gevaar is reëel. En inmiddels is er ook nog aangifte gedaan wegens het beledigen van de Koran. Daar staat de doodstraf op. Getuige bijvoorbeeld de zaak van Asia Bibi (in 2010 tot de doodstraf veroordeeld, kreeg uiteindelijk asiel in Canada) of die van hoogleraar Hafeez (veroordeeld voor belediging van de vrouwen van de Profeet, zijn advocaat werd doodgeschoten). In Pakistan zitten tientallen mensen in de dodencel voor dit soort veroordelingen.

Twee maanden lang schuilt het gezin bij de zus, opgesloten in huis. Ondergedoken. Niemand mag weten dat ze daar zijn. Het is een onhoudbare situatie. Via via hoort Omar van iemand die hem naar het buitenland kan helpen zonder dat de autoriteiten er lucht van krijgen. Het geld leent hij van zijn zwager. Zelf heeft hij niks meer. De man brengt hen de grens over en regelt een vlucht naar Nederland. Eindelijk veilig, denken de Masihs opgelucht.

In deel twee van dit verhaal de wederwaardigheden met het Nederlandse asielsysteem; krijgt de familie Masih inderdaad asiel en een veilige toevluchthaven?

GRAZ en omstreken

een kerkgebouw dichter bij huis in Oostenrijk

Afgelopen zomer hebben we twee Nederlandstalige kerkdiensten in een kapel in ons eigen dorp gehouden. De middeleeuwse kapel is eigendom van de burgerlijke gemeente en de burgemeester zei dat we zo vaak we wilden er gratis gebruik van mochten maken om er kerkdiensten te houden. De Nederlandse diensten waren goed bevallen en door de woorden van de burgemeester gingen we er over nadenken of het misschien een idee was om ook de Duitstalige diensten in Übelbach te houden. We hebben daar over nagedacht, ervoor gebeden en met verschillende mensen erover gesproken. Ook hebben we alle bezoekers (gemiddeld 5 J) van de diensten gevraagd of ze bereid waren naar Übelbach te rijden voor de kerkdiensten. De meeste bezoekers kwamen al niet uit Graz zelf en waren toch al gewend te rijden en daardoor vond men het geen probleem dat we de diensten in Übelbach zouden gaan houden. Zelf vonden we het wel een mooie gedachte om de kerkdiensten nu dichter bij huis te gaan houden. In deze coronatijd is het erg moeilijk om iets in het openbaar te organiseren, maar de kerkdiensten zouden wellicht ook mensen uit Übelbach zelf kunnen aantrekken.

De eerste zondag in Übelbach, eind september, was het best spannend. Zou er iemand komen? Om verschillende redenen hadden al onze vaste bezoekers afgezegd en vroegen we ons af of we misschien de eerste dienst in Übelbach als gezin alleen zouden zijn. Maar plotseling kwam daar een kennis van Francien de hoek om die onze kerkdienst mee wilde maken. Francien wandelt af en toe met haar en had haar net verteld dat we vanaf deze zondag in Übelbach kerkdiensten zouden hebben. We waren blij verrast dat ze de dienst kwam bezoeken.

In de week erna maakte ik kennis met een ander christelijk gezin in Übelbach dat een soort huisgemeente heeft. Ze hebben al verschillende keren onze kerkdiensten bezocht en wij hebben een paar keer hun Bijbelstudie bezocht. Het is mooi om zo ook dichter bij huis contacten met andere christenen te krijgen en we zijn benieuwd hoe God deze contacten verder wil gaan gebruiken.

De laatste zondag van oktober werden we weer verrast. Drie jonge mensen (een echtpaar (23,29) en de jongere broer (16) van de man) kwamen onze dienst bijwonen. Ze zijn op zoek naar een bijbelgetrouwe kerk in de buurt van Graz. De eerste contacten waren positief, bemoedigend en hoopvol. De jongen van 16 gaat nu samen met twee van onze kinderen catechisatie volgen.

Sinds eind november is er weer een lockdown in Oostenrijk. Vergelijkbaar met de maatregelen in Nederland. Samen met enkele van de vaste bezoekers verzorgen we nu weer online diensten vanuit huis. Zo mag in deze turbulente tijd de verkondiging van het Woord toch doorgang vinden. Daar zijn we de HEERE dankbaar voor.

Rond Hervormingsdag zongen we het Lutherlied in het Duits. Wat een bemoediging!

Ein feste Burg ist unser Gott,
ein gute Wehr und Waffen.
Er hilft uns frei aus aller Not,
die uns jetzt hat betroffen!

En het laatste vers citeer ik dan graag weer in het Nederlands:

Gods Woord houdt stand in eeuwigheid en zal geen duimbreed wijken!

 Ds. Peter Drost is missionair predikant namens de ERWKB in Graz.

De SSRO (Stichting Steun Reformatie Oostenrijk) ondersteunt vier kleine gereformeerde kerken in Oostenrijk en Zwitserland. Zij dragen het Evangelie van Jezus Christus uit in een sterk geseculariseerde omgeving. Het bestuur van de SSRO is afkomstig uit de CGK, de GKV, de HHK en de PKN (Geref. Bond). Kijk voor meer informatie op: www.ssro.nl of www.reformiert.at. Volg de SSRO op Facebook (SSRO.NL) of op Twitter (SSROnl). Giften zijn erg welkom op NL34 RABO 0312 8935 07 t.n.v. SSRO – Hendrik-Ido-Ambacht. U kunt speciaal het werk in Innsbruck steunen door bij uw gift te vermelden: ‘Innsbruck – Rozema’.

Klik op het logo om naar de artikelen te gaan.

Lieve mensen,

Brrrrr…wind en regen……tijd voor een bakje koffie of thee!
Bij deze sturen we u de nieuwsbrief toe met de laatste up to dates!
Open de bijlage maar gauw….

Hartelijke groeten,
Mihai, Carin en Julia

Klik op de afbeelding om de nieuwsbrief te openen.