Liturgie voor Goede Vrijdag 2 april

Ps 110: 1, 4 (orgel)
Gebed
Getsemane Sela
Joh. 19: 16b-30
Preek
Via Dolorosa
Gebed
Psalm 22 Psalm project

 

Zij voerden Jezus weg; hij droeg zelf het kruis naar de zogeheten Schedelplaats, in het Hebreeuws Golgota. Daar kruisigden ze hem, met twee anderen, aan weerskanten één, en Jezus in het midden. Pilatus had een inscriptie laten maken die op het kruis bevestigd werd. Er stond op ‘Jezus uit Nazaret, koning van de Joden’. Het stond er in het Hebreeuws, het Latijn en het Grieks, en omdat de plek waar Jezus gekruisigd werd dicht bij de stad lag, werd deze inscriptie door veel Joden gelezen. De hogepriesters van de Joden zeiden tegen Pilatus: ‘U moet niet “koning van de Joden” schrijven, maar “Deze man heeft beweerd: Ik ben de koning van de Joden”.’ ‘Wat ik geschreven heb, dat heb ik geschreven,’ was het antwoord van Pilatus. Nadat ze Jezus gekruisigd hadden, verdeelden de soldaten zijn kleren in vieren, voor iedere soldaat een deel. Maar zijn onderkleed was in één stuk geweven, van boven tot beneden. Ze zeiden tegen elkaar: ‘Laten we het niet scheuren, maar laten we loten wie het hebben mag.’ Zo ging in vervulling wat de Schrift zegt: ‘Ze verdeelden mijn kleren onder elkaar en wierpen het lot om mijn mantel.’ Dat is wat de soldaten deden. Bij het kruis van Jezus stonden zijn moeder met haar zuster, Maria, de vrouw van Klopas, en Maria uit Magdala. Toen Jezus zijn moeder zag staan, en bij haar de leerling van wie hij veel hield, zei hij tegen zijn moeder: ‘Dat is uw zoon,’ en daarna tegen de leerling: ‘Dat is je moeder.’ Vanaf dat moment nam die leerling haar bij zich in huis. Toen wist Jezus dat alles was volbracht, en om de Schrift geheel in vervulling te laten gaan zei hij: ‘Ik heb dorst.’ Er stond daar een vat water met azijn; ze staken er een majoraantak met een spons in en brachten die naar zijn mond. Nadat Jezus ervan gedronken had zei hij: ‘Het is volbracht.’ Hij boog zijn hoofd en gaf de geest.

vr 2 mrt – Collecte voor de Kerk

Goede Vrijdag 2 maart a.s. is de collecte bestemd voor de Kerk.

Omdat wij de komende zondagen niet in de erediensten onze gaven kunnen geven heeft de diaconie  twee mogelijkheden voor u ingericht waarop u vanuit huis uw gift kunt doen.

De GivT app
Geven vanuit huis kan net zo eenvoudig als in de eredienst met de GivT app. Kies onze kerk uit de lijst met goede doelen, of scan de onderstaande QR code om uw gift te doen.

Via overschrijving
Als u géén gebruik maakt van de GivT app kunt u de gift direct over maken naar het rekeningnummer van de diaconie.

Het rekeningnummer is: Diaconie – NL 53 RABO 0375 8507 24

Onderweg: Wie is jouw zondebok? Genadig rechtdoen.

OnderWeg jaargang 7 nummer 4

Nummer 4 van OnderWeg heeft als thema Wie is jouw zondebok? Genadig rechtdoen.

Deze lijdenstijd is een tijd van bezinning en van erkenning van (eigen) schuld en tekortschieten. We hebben de neiging om de ander tot zondebok te maken. Maar Jezus leert ons een andere weg. Hij is door God tot zonde gemaakt. Hij is de echte zondebok. Zoek bij Hem inspiratie voor persoonlijke erkenning van schuld en leg die last op Christus.

Dit nummer begint met een interview met CU-politicus Gert-Jan Segers. Als iets niet goed gaat, is het altijd een ander die daar verantwoordelijk voor is. Een trend die overal aanwezig is en zeker in de politiek, is de ervaring van Gert-Jan Segers: ‘Het voelt slecht als wij de controle kwijt zijn. We willen daar vat op hebben. En dus moet er iemand schuldig zijn.’

De meeste mensen deugen, maar wie niet deugt, wordt gecanceld. Cancelculture lijkt een ritueel waarbij we als samenleving wanhopig op zoek zijn naar het goede en het kwaad willen uitwijzen. Het is wel gemakkelijk om iemand als zondebok aan te wijzen, maar is dat niet tegelijk hypocriet? Wat is je plek als christen hierin? Waar is Christus? Bram Beute en Jaap Cramer gaan op zoeken naar antwoorden.

Arie Kok zocht contact met Ineke Baron en Ineke van Dongen. Zij behandelen vraagstukken waarmee velen worstelen: schuld erkennen, genadig omgaan met iemand die de fout is ingegaan en werken aan herstel voor slachtoffer en dader.

Tot slot een ontmoeting met auteur en stiltetrainer Mirjam van der Vegt. Hoe bewaart zij zelf de rust in wankele tijden? ‘Ik ben geen goeroe, ik mag dagelijks door de mand vallen – en dat doe ik met verve.’

Ga naar onderwegonline.nl/gratis voor een gratis en vrijblijvend proefabonnement.

zo 28 maart – collecte voor de Kerk

Zondag 28 maart a.s. is de collecte bestemd voor de Kerk.

Omdat wij de komende zondagen niet in de erediensten onze gaven kunnen geven heeft de diaconie  twee mogelijkheden voor u ingericht waarop u vanuit huis uw gift kunt doen.

De GivT app
Geven vanuit huis kan net zo eenvoudig als in de eredienst met de GivT app. Kies onze kerk uit de lijst met goede doelen, of scan de onderstaande QR code om uw gift te doen.

Via overschrijving
Als u géén gebruik maakt van de GivT app kunt u de gift direct over maken naar het rekeningnummer van de diaconie.

Het rekeningnummer is: Diaconie – NL 53 RABO 0375 8507 24

za 27 mrt – Oud papier

Zaterdag 27 maart a.s. wordt het oud papier weer opgehaald in het dorp. We starten de route vanaf 08:00 ’s ochtends. Wilt u het oud papier en karton zoveel mogelijk gebundeld aan de weg zetten? Hiermee doet u de verzamelaars een enorm plezier.

Ook in het buitengebied wordt zaterdag het oud papier opgehaald. Er staat dus ook weer een container bij het sportpark.

Meer info kunt u hier vinden.

Alvast bedankt!

Lena Cruiming
Simon Vooys
Bob Buist

Bericht van Inlia: Kop d’r veur op z’n Burundees

Ze zijn deze maand op de kop af 18 jaar in Nederland, de Burundese Sophie en haar dochter Solange. 18 jaar van onzekerheid en steeds weer verkassen. Toch is Sophie al 9 jaar vrijwilliger in een zorgcentrum en is Solange bijna klaar met haar studie HR-management. Kop d’r veur heet dat in Groningen, hoe zeg je dat eigenlijk in Burundi?

“Als je een kind hebt, wil je dat het veilig opgroeit”, zegt Sophie. Daarom is ze destijds met haar dochter gevlucht. Het is oorlog in Burundi in 2003 en de dan 7-jarige Solange heeft dingen gezien “die je als kind niet hoort te zien”. “Mannen die uit het niets kwamen en dingen deden met mama.” Ze bijt op haar lippen en schudt haar hoofd, alsof ze de beelden er wil uit schudden.

Met een groepje mensen ontvluchten ze het kleine dorp. Waarheen weten ze niet. Weg. Door, door, door. Tot ze uiteindelijk in Nederland belanden. Geen idee waar ze zijn. Mensen wijzen hen de weg naar de politie en zo komen ze eerst in een aanmeldcentrum en dan in een tijdelijke opvang terecht. Een tentenkamp.

“Wij dachten: we zijn thuis, we zijn veilig”, Sophie lacht om haar eigen naïviteit van toen. Want thuis zijn ze nog lang niet in het tentenkamp. In de jaren die volgen is het steeds een half jaar hier, een paar jaar daar, wat jaren wéér elders en ga zo maar door. Ze zitten in 2007 onder meer 8 maanden in het Vertrekcentrum in Vught. “Geen plezierige omgeving”, zegt Sophie, “Veel stress.” Solange mag er niet naar school. Het is een grote straf voor het meisje.

Omdat Burundi medewerking weigert, wordt Sophie langs andere ambassades gestuurd. Die van Tanzania bijvoorbeeld. Als alle opties zijn uitgeput krijgen ze geen verblijfsvergunning, maar worden ze op straat gezet. Zonder pardon. Ook zonder generaal pardon, want daarvoor komen ze dan niet in aanmerking; niet lang genoeg hier.

Ze krijgen hulp van mensen uit azc’s die inmiddels een verblijfsvergunning hebben. Zo trekken ze rond, hun leven in boodschappentassen. Ergens tijdens al dat verkassen raakt Sophie haar identiteitskaart kwijt. Dat komt moeder en dochter duur te staan als ze door de politie worden gecontroleerd. Ze worden vastgezet.

Solange is 14 jaar oud. Ze huilt, die eerste nacht alleen in de cel. Daarna plaatsen ze haar moeder maar bij haar. Een week lang zitten ze vast, tot een advocaat hen vrij krijgt. Nou ja vrij; ze moeten naar het Vertrekcentrum Ter Apel. Wederom zonder resultaat: na 1,5 jaar worden Sophie en Solange opnieuw op straat gezet. Dat is het moment dat ze bij INLIA terecht komen.

Er volgt een nieuwe aanvraag. Weg kunnen ze immers niet, dus wil Sophie dat haar kind hier een toekomst kan opbouwen. Een beroep op het Kinderpardon wordt afgewezen; Sophie en Solange zijn ‘buiten Rijkstoezicht’ geweest omdat ze niet meer in een azc of vertrekcentrum zaten. Dat het Rijk hen zelf op straat heeft gezet, doet er niet toe. Evenmin dat onder meer de burgemeester en de school verklaren waar ze de hele periode waren.

Ook bij de afsluitingsregeling van het Kinderpardon vallen moeder en dochter buiten de boot. Sophie doet dan al jaren vrijwilligerswerk in de ouderenzorg: wandelingetjes, gezellige middagen met hapjes en drankjes, spelletjes doen, helpen met eten geven. Collega’s en de instelling verklaren erover, maar ook dat doet er niet toe. De reden is dit keer dat haar identiteit niet vaststaat omdat het identiteitsbewijs kwijt is.

Moeder en dochter gaan in beroep. 13 januari van dit jaar moeten ze op het kantoor van de IND verschijnen. Solange bereidt het eindeloos voor. Want wat als ze het antwoord op een vraag niet weet? Ze moet er niet aan denken. Eenmaal daar blijken de vragen heel makkelijk: “Wat studeer je, wat zijn je hobby’s? Aan mama vroegen ze welk vrijwilligerswerk ze deed.”

En dan komt de vraag “Hoe voel je je?” aan Solange. “En ik voel heel veel, het meeste is niet zo goed. Ik werd emotioneel.” Ze moet huilen. Ze ziet dat de man geraakt is. Een moment van onverwacht contact tussen twee mensen. Maar Solange weet beter dan daar hoop aan te verbinden. Een besluit zal 6 nagelbijtende weken op zich laten wachten, horen ze.

Een week later kijken moeder en dochter naar de inauguratie van Joe Biden, als de advocaat belt. Kun je even je email openen, vraagt ze. Solange doet het met trillende vingers. Ze leest, ze huilt. Met grote uithalen. Sophies moed zinkt in haar schoenen. En dan leest ook zij het: ze hebben een verblijfsvergunning. Solange springt door de kamer, kan niet ophouden. “Mijn hart ontplofte.”

9 februari mogen ze hun pasje ophalen in Zwolle. Het is de eerste echt koude week in tijden, vol sneeuw. Op de terugweg komt de trein vast te staan. “Het maakte ons niet uit”, lacht Solange, “Onze dag kon toch niet stuk.” Uren hebben ze gelukzalig naar hun pasjes gekeken.

“Het is heel gek om ineens mogelijkheden te hebben. Om na te kunnen denken over wat je wil. Voorheen werd je wakker en dacht je ‘wat gaat er vandaag weer gebeuren?’ Nu kijk ik heel anders tegen het leven aan”, zegt Solange.

Haar moeder luistert met een grote glimlach. Eindelijk gelukt.

Dit Koningskind vraagt aandacht voor autisme in de kerk!

Het is de week van autisme hiermee wordt aandacht gevraagd voor mensen met autismespectrum-stoornissen (ASS). Het verwerken van informatie gaat bij mensen met ASS op een andere manier. In de samenleving en hun sociale omgeving stuiten mensen met ASS vaak op onbegrip. Ook in de kerk. Dit Koningskind richt zich deze week daarom specifiek op autisme in de kerk en geloofsgemeenschap. Hoe kunnen we deze mensen een fijne plek bieden? Hoe praat je met hen over geloof op een manier die aansluit bij hun belevingswereld?

Onbegrip
Dat mensen met ASS in ook in de kerk tegen moeite en onbegrip aanlopen, weet schrijfster Alianna Dijkstra maar al te goed. Ze heeft zelf ook autisme en schreef het boek: Is er een hemel voor autisten? Hierin deelt ze de verhalen van lotgenoten. Zo vertelt ze in haar boek over een man die vroeger te horen kreeg dat Jezus in je hart woont. In zijn jeugd kwamen juist de berichten over de eerste harttransplantaties en hij vroeg zich af of je, als je een nieuw hart kreeg, dan ook het geloof van de donor overnam. Mensen met autisme nemen door hun ander manier van informatie verwerken dingen vaak letterlijk, waardoor bij hem deze vraag ontstond. Zijn dominee kon er helaas helemaal niks mee. De jongen mocht op den duur maar één vraag per catechisatie stellen.

Vragenspel geloof en autisme
Dit Koningskind heeft samen met Alianna Dijkstra, andere ervaringsdeskundigen en professionals op het gebied van ASS het Vragenspel Geloof & Autisme ontwikkeld. De vragen houden rekening met de informatieverwerking van mensen met ASS. Zo zijn de vragen niet voor meerdere uitleg vatbaar, niet te open en wordt er zo min mogelijk beeldspraak gebruikt. Daarnaast bevat het spel extra uitleg over autisme en tips hoe je hier mee om kunt gaan. Het spel kan gebruikt worden op bijbelstudiegroepen, kringen of catechisaties, zodat mensen met ASS goed aan het gesprek kunnen meedoen. Ook zit er een leuke kennisquiz bij, want mensen met ASS zijn vaak dol op feitjes!

iedereen die met het vragenspel aan de slag wil, kan deze gratis aanvragen via onderstaande link.

Onderweg: “Klagen, bidden, hopen. Kerk zijn in coronatijd”

OnderWeg jaargang 7 nummer 3

Nummer 3 van OnderWeg heeft als thema Klagen, bidden, hopen. Kerk zijn in coronatijd.

Veel kerken zijn in deze tijd stilgezet. Maar stil (blijven) staan of jezelf even een halt toeroepen zijn twee verschillende dingen. Word je passief en je doet niets, dan komt dat het evangelie niet ten goede. Gebruik je deze tijd voor bezinning of ‘herkerken’, dan kun je verder komen. In deze editie van OnderWeg komt naar voren wat de ‘vier seizoenencrisis’ betekent voor de kerken en voor onszelf. Met als belangrijk uitgangspunt dat God hoop geeft dat we de ander zien en iets voor hem of haar willen betekenen.

Marinus de Jong begint dit nummer met een terugblik op een jaar kerk in coronatijd Hoe kijken we als kerk terug op de coronacrisis van afgelopen jaar? En hoe kijken we vooruit? ‘Deze pandemie is wel een teken, een herinnering, een concrete hint van God: ik kom heus wel.’

In het hieropvolgende interview waagt hoogleraar missiologie Stefan Paas zich niet aan voorspellingen over de kerk na corona: ‘De echte balans kunnen we pas opmaken als het voorbij is.’ Wel heeft hij een diep verlangen voor de kerk nu en straks en een dankwoord voor jongeren: ‘Ik ben dankbaar voor wat jullie doen. Jullie brengen offers voor oudere generaties.’

Schakelen, bijsturen en af en toe flink gas geven; er komt veel af op kerken in coronatijd. Wat zijn de kansen? En wat de uitdagingen? Annemarie van de Berg-Nap schreef een realistisch inkijkje, inclusief adviezen en tips.

Tot slot een ontmoeting met ex-programmaker Rob Timmerman. Rob Timmerman heeft al zo’n tweeduizend bootvluchtelingen van de verdrinkingsdood gered. Zijn behoefte om een held te zijn gaat hand in hand met de wens een betekenisvol leven te leiden. ‘Ik heb allang afscheid genomen van het idee dat je en je idealen na kunt streven en in je comfortzone kunt blijven zitten.’

Ga naar onderwegonline.nl/gratis voor een gratis en vrijblijvend proefabonnement.