Hayarpi Tamrazyan, maandenlang het gezicht van het kerkasiel en het kinderpardon
Tussen hoop en vrees, tussen gedichten en lineaire algebra
Ze fluistert nog steeds als ze de telefoon opneemt, twee dagen na het akkoord over het kinderpardon en één dag na het beëindigen van de continu-kerkdienst in de Bethelkapel. Hayarpi Tamrazyan moet er zelf om lachen. Maar natuurlijk is het wennen; het Armeense gezin zat ruim drie maanden in kerkasiel, met een viering die dag en nacht doorging.
Dat was niet meer nodig, na het akkoord over het kinderpardon dat de regeringspartijen sloten. De zaken van honderden kinderen worden opnieuw beoordeeld en gedurende dat proces wordt voorlopig niet uitgezet. Hayarpi, haar broertje, zusje en ouders hoeven niet meer te vrezen voor onmiddellijke uitzetting.
En dus is er geen viering meer, geen voortdurende aanloop meer van pers uit binnen- en buitenland, van mensen die komen steunen, van politici en beleidsmakers die zich op de hoogte komen stellen, van mensen die achter de schermen hard aan een oplossing werken. Ineens is de drukte voorbij. Voor het eerst in maanden kan ze naar buiten. Het eerste blokje maken met een vriendin. Gek hoor, buiten zijn.
Twee weken later zit het gezin niet meer in de Bethelkapel maar in gezinsopvang locatie Gilze-Rijen van het COA. Een handige plek, omdat Hayarpi van hieruit op en neer kan naar de universiteit van Tilburg. Ze studeert daar econometrie. Maar niet een bijzonder fijne plek: Gilze-Rijen is een van de vier locaties waar gezinnen zitten in afwachting van uitzetting.
Daar heerst ook nu veel gespannenheid. Wie zal kinderpardon krijgen en wie niet? Hayarpi probeert anderen te helpen bij het invullen van de formulieren. “Maar niemand kan mij de regeling precies uitleggen. De DT&V, het COA, Kamerleden: iedereen beweert weer net iets anders.” De onzekerheid zal nog een poos voortduren – naar verwachting zullen pas eind dit jaar alle aanvragen beoordeeld zijn.
“Het is wel fijn om terug te zijn in Brabant”, zegt Hayarpi plots, zoekend naar een positief geluid. Want ze wil laten merken hoe dankbaar ze is dat de kerkelijke gemeenschap het gezin heeft omarmd. Hoe dankbaar ze is voor alle steun. Niet voor niets staat op haar social media profiel die foto van symbolisch leeggelaten stoelen bij een Kerstviering. (Honderden kerken gaven gehoor aan de oproep van INLIA om met de lege stoelen hun betrokkenheid te tonen bij alle kinderen die met uitzetting werden bedreigd.)
Hayarpi voelt dus grote dankbaarheid. En verheugt zich in Gods liefde – dat blijkt uit de gedichten die ze schreef in de Bethelkapel. Deze gedichten worden binnenkort uitgegeven in de bundel Aards Verdriet & Hemelse Vreugde. Ze kijkt uit naar de boekpresentatie, in de Bethelkapel natuurlijk.
Neemt niet weg dat ook zij in onzekerheid verkeert. Krijgt het gezin nu echt een vergunning? Ze gelooft het pas als ze het papiertje in handen heeft. Het is nog even doorbijten…