Vorig najaar arriveerden ze in INLIA’s TussenVoorziening in Eelde; de Syrische Aïsha en Ibrahim met hun 4 kinderen. De jongste twee raakten in de oorlog ernstig verbrand. Het gezin woont nu in Leek.
Een bredere glimlach is niet mogelijk. Ibrahim glimlacht van oor tot oor en gooit de voordeur wijd open. “Kom binnen!” Hij is blij ons in zijn woning te kunnen ontvangen. “We kennen alle buren”, vertelt hij enthousiast, “We hebben ze allemaal te eten uitgenodigd.”
Hij geniet er zichtbaar van om nu echt in Nederland te wónen. Een eigen plek, een huis met voor- en achtertuin. Die achtertuin is een complete moestuin. De plantjes staan er fier bij.
Centraal in de huiskamer prijkt een foto van het gezin in de TuVo. Dochter Layla maakt een hartje met haar handen.
Het hele gezin gaat naar school; de kinderen naar de basisschool, de ouders naar inburgeringslessen. Ibrahim vliegt door de lesstof heen. Over het A1-studieboek deed hij slechts twee maanden. En hij is vast van plan het theorie-examen dat hij binnenkort voor zijn rijbewijs moet halen, in het Nederlands te doen.
Hij wil buschauffeur worden namelijk, en: “Dan moet je mensen kunnen helpen, dus moet je goed met ze kunnen praten.” Zes uur per dag studeert hij. Het hele gezin werkt keihard aan de taal. Als de kinderen thuis komen uit school – op de fiets natuurlijk – doen ze taalwedstrijdjes met z’n allen. Woorden opschrijven waarvan je denkt dat de rest ze nog niet kent, bijvoorbeeld. ‘De muis’, ‘het doelpunt’, ‘de zomer’.
De kinderen zitten op een fijne school, vindt het ouderpaar. Ibrahim kijkt wel eens stiekem vanaf een afstandje toe, om te zien hoe het met ze gaat. Of ze leuk spelen met de andere kinderen. De jongste speelt met heel veel jongens en meisjes. “Zo fijn om te zien.”
Ik denk terug aan wat hij eerder vertelde; over hoe dit zoontje en dochtertje Layla in brand stonden na een raketinslag. Hoe hij hen keer op keer in een vat water moest onderdompelen om het vuur te doven. Beiden verminkt van boven tot onder. Wat zal je dan inderdaad blij zijn als je je kind weer ziet spelen.
Ook Layla gaat het goed. Ze doen alles om ervoor te zorgen dat ze zich niet minder voelt dan andere meisjes. Het werkt. Onlangs wilde ze oorbellen. Maar dat kan pas als beide oren geopereerd zijn. In juli is het rechteroor aan de beurt. “Daarna krijg je de mooiste oorbellen van het land”, heeft Ibrahim haar beloofd. Verminkt en operaties ondergaan: dat valt niet mee voor een meisje van 9 jaar. Of voor de ouders.
“Iedereen heeft obstakels in het leven, het gaat erom die problemen op te lossen”, zegt Ibrahim, “Aïsha en ik proberen samen altijd een wijze oplossing te vinden.” Aïsha glimlacht naar haar man, dat heeft hij weer mooi gezegd. Op de achtergrond spelen de kinderen. Domweg gelukkig in een Leekster straat.